Na ruim 14 jaar gewerkt te hebben als portretfotograaf voor mensen met camera-angst, werd het tijd om uit de kast te komen. Ik ben in hart en nieren een all-round lerende creatieve maker. Echt lekker bekt dat niet, maar ik schilder, bouw, teken en borduur. Ik klei, naai, haak en schrijf. Ik maak collages en ik fotografeer. Ik maak online cursussen en geef live workshops. Ik animeer en videografeer en ik doe dingen met planten. En bovenal: ik leer. Het is voor mij een van de lekkerste dingen om iets nieuws te leren ontdekken en beheersen.

Dit is altijd zo geweest, maar ik vond dat ik moest kiezen en vooral in de communicatie zou ik helder voor een ding moeten kiezen. Wat niet goed lukte, dus frummelde ik er af en toe wat foto’s tussendoor van ‘mijn hobby’s’. Die hobby’s, dat ben ik. Die zorgen dat ik kan leren en groeien en ik vind het heerlijk als ik daarmee anderen kan helpen.

Fotografie is altijd een middel geweest om mezelf uit te drukken en anderen te helpen zich te laten zien. Het zal ook nooit verdwijnen uit de gereedschapskist, maar ik doe geen portretfotografie in opdracht meer. 

In 2022 volgde ik een post graduate opleiding in ‘Therapeutic Photography‘ aan de Robert Gordon University. Het is de eerste officiële opleiding over het onderwerp op dit niveau. Op de website van de prof Neil Gibson kun je wat meer lezen over wat dit inhoudt.

Ik had zelf allang gemerkt dat fotografie therapeutisch kan werken. Zoals tijdens het jaar waarin ik dagelijks een zelfportret maakte en later met vele klanten die zich door de portretsessies konden bevrijden van overtuigingen of op een andere manier overwinningen boekten als bijproduct van de fotosessies.
Maar je kunt fotografie (net als andere creatieve media) dus ook heel bewust inzetten om aan iets specifieks te werken en dat is waar ik me steeds meer mee bezighoud. Geen therapie, wel therapeutisch en bevrijdend.

Kiezen voor één vak of één richting is me nooit goed gelukt. Op het atheneum had ik zowel de drie talen, als wiskunde, natuurkunde en economie in mijn pakket. Dat kon toen gelukkig nog. Na een jaar werken als au pair in de VS, studeerde ik enige jaren Engelse taal- en letterkunde en Psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. 

Beide studies verliet ik precies op tijd om naar de Gerrit Rietveld Academie te gaan. Daar herontdekte ik hoe heerlijk leren is, maar ik moest ook kiezen en studeerde af met een aantal 16 mm films. Vervolgens regisseerde en ontwikkelde ik enkele jaren kinderprogramma’s voor de AVRO en na een burnout verliet ik Hilversum. Bij Uitgeverij Malmberg deed ik eindredactie van Hello You! en hoofdredactie van de websites van Hello You! en Taptoe en ontwikkelde concepten voor multi-mediaproducten.
Sinds begin 2004 werk ik als zelfstandige. Ik werk alleen of samen met denkers, voelers, schrijvers, ontwerpers, coaches, fotografen, tekenaars therapeuten en kunstenaars. 

Na het snuffelen aan de universitaire studies en het afronden van de kunstacademie bewandelde ik diverse wegen die me helpen bij het ontwikkelen van een groter bewustzijn. Liever nog, bij het wegpellen van wat het bewustzijn afdekt. Het is mijn ervaring dat het leven rijker wordt, naarmate mijn bewustzijn groeit. In eerste instantie niet per se leuker overigens, want sommige dingen had ik niet voor niets onder het tapijt geveegd. Toch voel ik me beter nu ik steeds meer durf kijken en zien wat is, want of ik het nu wil zien of niet; het is er en heeft invloed op mijn dagelijks leven.