over mij

achtergrond
en voorgrond

Over Lucy Lambriex

Na ruim 14 jaar gewerkt te hebben als portretfotograaf voor mensen met camera-angst, werd het tijd om uit de kast te komen. Ik ben in hart en nieren een all-round lerende creatieve maker. Echt lekker bekt dat niet, maar ik schilder, bouw, teken en borduur. Ik klei, naai, haak en schrijf. Ik maak collages en ik fotografeer. Ik maak online cursussen en geef live workshops. Ik animeer en videografeer en ik doe dingen met planten. En bovenal: ik leer. Het is voor mij een van de lekkerste dingen om iets nieuws te leren ontdekken en beheersen.

Het werd tijd om uit de kast te komen. Ik ben in hart en nieren een all-round lerende creatieve maker.

Dit is altijd zo geweest, maar ik vond dat ik moest kiezen en vooral in de communicatie zou ik helder voor een ding moeten kiezen. Wat niet goed lukte, dus frummelde ik er af en toe wat foto’s tussendoor van ‘mijn hobby’s’. Die hobby’s, dat ben ik. Die zorgen dat ik kan leren en groeien en ik vind het heerlijk als ik daarmee anderen kan helpen.

Geen gewone portretfotografie meer

Fotografie is altijd een middel geweest om mezelf uit te drukken en anderen te helpen zich te laten zien. Het zal ook nooit verdwijnen uit de gereedschapskist, maar ik doe geen portretfotografie in opdracht meer. 

Therapeutische fotografie

In 2022 volgde ik een post graduate opleiding in ‘Therapeutic Photography‘ aan de Robert Gordon University. Het is de eerste officiële opleiding over het onderwerp op dit niveau. Op de website van de prof Neil Gibson kun je wat meer lezen over wat dit inhoudt.

Ik had zelf allang gemerkt dat fotografie therapeutisch kan werken. Zoals tijdens het jaar waarin ik dagelijks een zelfportret maakte en later met vele klanten die zich door de portretsessies konden bevrijden van overtuigingen of op een andere manier overwinningen boekten als bijproduct van de fotosessies.
Maar je kunt fotografie (net als andere creatieve media) dus ook heel bewust inzetten om aan iets specifieks te werken en dat is waar ik me steeds meer mee bezighoud. Geen therapie, wel therapeutisch en bevrijdend.

Nog wat achtergrond

Kiezen voor één vak of één richting is me nooit goed gelukt. Op het atheneum had ik zowel de drie talen, als wiskunde, natuurkunde en economie in mijn pakket. Dat kon toen gelukkig nog. Na een jaar werken als au pair in de VS, studeerde ik enige jaren Engelse taal- en letterkunde en Psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. 

Beide studies verliet ik precies op tijd om naar de Gerrit Rietveld Academie te gaan.

Beide studies verliet ik precies op tijd om naar de Gerrit Rietveld Academie te gaan. Daar herontdekte ik hoe heerlijk leren is, maar ik moest ook kiezen en studeerde af met een aantal 16 mm films. Vervolgens regisseerde en ontwikkelde ik enkele jaren kinderprogramma’s voor de AVRO en na een burnout verliet ik Hilversum. Bij Uitgeverij Malmberg deed ik eindredactie van Hello You! en hoofdredactie van de websites van Hello You! en Taptoe en ontwikkelde concepten voor multi-mediaproducten.
Sinds begin 2004 werk ik als zelfstandige. Ik werk alleen of samen met denkers, voelers, schrijvers, ontwerpers, coaches, fotografen, tekenaars therapeuten en kunstenaars. 

kleine zelfportretten zelfportret als therapie

Uit een jaar lang dagelijks een zelfportret

Dat was de relatief korte variant, nu nog wat meer over Lucy Lambriex

Na het snuffelen aan de universitaire studies en het afronden van de kunstacademie bewandelde ik diverse wegen die me helpen bij het ontwikkelen van een groter bewustzijn. Liever nog, bij het wegpellen van wat het bewustzijn afdekt. Het is mijn ervaring dat het leven rijker wordt, naarmate mijn bewustzijn groeit. In eerste instantie niet per se leuker overigens, want sommige dingen had ik niet voor niets onder het tapijt geveegd. Toch voel ik me beter nu ik steeds meer durf kijken en zien wat is, want of ik het nu wil zien of niet; het is er en heeft invloed op mijn dagelijks leven.

Zien wat is: Vipassana-meditatie

In 2006 maakte ik kennis met formele meditatie, Vipassana volgens de methode van S.N. Goenka. Het was een sprong in het diepe: tien dagen in stilte, tien uur per dag op een kussen naar binnen kijken en mijn gedachten en lichaam observeren zonder iets te doen. Niet weggaan van de pijn, niet vastgrijpen aan de prettige ervaringen, gewoon gelijkmoedig observeren. Ja ja, daar kwam heel wat onder het tapijt vandaan. 

hand voor ogen

Vinny Ferraro door mij geportretteerd

Dat is gerust een bootcamp voor de geest te noemen.

En dan ook nog mededogen opbrengen voor de mede-mediteerders die soms ongegeneerd knetterende winden of boeren de ruimte instuurden. Dat is gerust een bootcamp voor de geest te noemen.
Later deed ik nog een keer een mooie retraite met Vinny Ferraro en Jake Cahill van Against the stream, waarbij veel aandacht was voor de Metta-meditatie, die compassie vergroot. Ik kreeg daar de smaak van te pakken en ontdekte in 2011 via het lezen van het boekje ‘A Year to Live’ van Stephen Levine een van mijn grootste leermeesters, de dood.

vrouw ligt bedekt met gemaaid gras

Uit een zelfportrettenreeks

De dood en verlies

Het boek ‘A year to live’ leert je leven alsof het je laatste jaar is en dat ben ik toen gaan doen, zo goed en zo kwaad als het ging. Door voor het eerst een relatie aan te gaan met de dood (en verlies), kwam ik wonderlijk genoeg dichter bij het leven en werd moediger.

Door de dood (en verlies) kwam ik dichter bij het leven en werd moediger.

Iets te kunnen betekenen voor stervenden leek me prachtig. Ik volgde in 2011 een training bij Hospice de Liefde en deed een retraite bij Christine Longaker. Beide stonden bol van de ‘spannende oefeningen’ waarin ik op diepe niveaus contact maakte met mezelf en de ander door te luisteren en vertellen, waar ik mijn eigen dood contempleerde en voor het gemak nog even afscheid nam van alles dat en iedereen die me dierbaar is. 
Eind 2013 mocht ik meedoen aan een intensief ‘End-of-life-care certificate programme’ in de VS, van drie maanden, georganiseerd door het Spiritual Care Centre aan de Naropa-university. Daar deed ik de oefeningen van Christine Longaker nog even dunnetjes over met professionals en vrijwilligers uit de medische en geestelijke gezondheidszorg. 

Ik werkte van begin 2012 tot eind 2015 als vrijwilliger via Markant om mensen thuis geestelijk bij te staan die palliatief of terminaal zijn. Ik ervoer daar zeer sterk hoe belangrijk verbinding is en ik leerde onder meer dat ernstig zieken en stervenden leraren zijn. Het was een gunst om zo nabij te mogen zijn en voor mij toch te zwaar om te blijven doen.

Zonder lichtheid geen diepgang

Een tijd lang mocht ik niet spelen van mezelf. Was een erge perfectionist, vermeed dus fouten te maken en leefde maar half. Maar spelen is voor mij essentieel, weet ik inmiddels.

Spelen is experimenteren, kliederen, uitproberen, fouten maken, grappen maken, ontdekken.

Bij alles wat ik doe, creëer ik zo veel mogelijk ruimte voor spelen. Spelen is experimenteren, kliederen, uitproberen, fouten maken, grappen maken, ontdekken. Spelen helpt ontspannen, genieten, vrij zijn en geeft direct toegang tot het nu en diepere lagen. Dus tijdens de workshops en projecten die ik doe met mensen, spelen we!